लंच टाईम आणि डब्बा ग्रूप- भाग २

तिथे मी नवीनच होतो. पण काम एव्हढे प्रचंड होते की, वेगवेगळ्या प्रोजेक्ट्सवर काम करुन माझा असा नवीन डब्बा ग्रूप कधी बनला तेच समजलं नाही. थर्मॅक्स जॉइन केल्यावर मी सुरुवातीच्या दिवसांत बरेच, रिव्हॅम्प आणि ऑगमेंटेशनचे प्रोजेक्टस केले. माझी जबाबदारी डिझाइन- इंजिनिअरिंगची असल्यामुळे, मी खूपवेळा साइट्सवर जात असे. ज्यात सुधारणा करायची आहे, ते बघितल्याशिवाय त्याचा अंदाज येत नसे. साइट्सवर जाउन जाउन, आमच्या कमिशनींग आणि कन्स्ट्र्कशन इंजिनिअरांशी माझे चांगले संबंध प्रस्थापित झाले. त्यांचा फिडबॅक आणि सूचना, रिव्हॅम्प आणि ऑगमेंटेशन जॉबच्या डिझाइनमध्ये मला यश देउन जायच्या. त्यात मलाही शिकायला भरपूर मिळायचं, पण अश्या ह्या अनोख्या दोस्तान्यामुळे, हे कमिशनींग आणि कन्स्ट्र्कशन इंजिनिअर्स ऑफिसमध्ये आले की, माझ्याबरोबरच डबा खात. दिवसेंदिवस साइटवर पडीक राहिल्यामुळे घरचा डबा खायचं समाधान त्यांना फार कमी दिवस मिळायचं, एक साइट संपली, की दुसरी वाटच बघत असे. घरच्या डब्याचं ते समाधान त्यांच्या चेहरयावर दिसायचं. मी, बाबर, गिरीश, भोइटे, मनोज आणि श्रीवास्तव असा आमचा तो डबा ग्रूप होता. ह्यातील कोणीना कोणी माझ्याबरोबर नक्की असे. फार क्वचीत एकटयाला जेवायला लागायचं.

थर्मॅक्स मध्येही लंच टाइम म्हणजे स्ट्रेस रिलीवींग टाइम असायचा. विविध विषयांवर चर्चा होत असे. तिथे असताना बाबरच्या डब्यातील भाजी खाल्ली की मला थेट आठवण यायची ती, मी लहान असताना, शेजारच्या गुरुप्रसादगोळांकडे खाल्लेल्या भाजीची. मूळच्या कराडच्या बाबर आणि गुरुप्रसादगोळांकडे मसाला सुद्धा एकाच पद्धतीचा कसा काय ह्याचं आश्चर्य वाटायचं. भोइटेंच्या डब्यातील साखरेच्या पाकातील रताळ्याचे काप, श्रीवास्तवकडचे “मूली और गज्जर का सलाड” अजूनही आठवतात. श्रीवास्तवकडचे जेवण जरा तिखट असायचे. त्याबद्दल विचारल्यावर, श्रीवास्तव “उसमे तेजपत्ता, धनिया और बहोत सारे मसाले डलते है भई” असे खास त्याच्या लखनवी अंदाजमध्ये सांगायचा. थर्मॅक्स मध्ये जायच्या आधीपासून माझा डबा, मेस ते बायकोच्या हातचा असा प्रमोट झाला होता. माझ्या डब्यातील रोजच्या तूप-साखरेवर किंवा आटीव आमरसावर मात्र सगळ्यांचा डोळा असायचा.

लंच झाल्यानंतर, मी माझ्या टीममध्ये काम करणारया, माझ्या ड्राफ्ट्समन मित्रांबरोबर टपरीवर जात असे. तिथे उन्हाळ्यात फ़्रूट डिश, ताक किंवा लस्सी पिण्याचा कार्यक्रम पार पडायचा. हिवाळ्यात मला हटकून सर्दी झाली की, शेख आणि जाधव मला एखादी गुडंग गरम ओढायचा आग्रह करत. त्याने ही सर्दी गेली नाही, तर मात्र एक डोळा बारीक करत, एक हात दुसरया हाताच्या तळव्याला लावून, आता “ह्याच्या” शिवाय पर्याय नाही असं ते मला सांगायचे.

जरी मी त्यांचा टीम लीड होतो तरी त्यांच्याबरोबर लंच टाईममध्ये मिसळल्यामुळे त्यांच्याशी चांगली मैत्री झाली. त्यांच्याशी ह्याआधी एवढं मिसळून कोणी वागलंच नव्हतं, मी त्यांच्यापेक्षा अनुभव आणि वयाने लहान होतो त्यामुळे सुरुवातीला "अशा साहेबाला" सामावून घेणं त्यांना कठीण जात असे. पण काही दिवसातच आमची छान गट्टी जमली. त्या लंचटाईम टपरी मिटींगमधून एक खरंखुरं टीम बिल्डींग कोणतंही विशेष ट्रेनींग न घेता आम्ही सगळे नकळत करत होतो. कामातही मला ते उत्तम सहकार्य देउ लागले.माझ्या टीमच्या कमीटमेंट्स नेहमी पाळल्या जाउ लागल्या.त्या आगळया टीम-स्पिरीट (!) मुळे रिव्हॅम्प आणि ऑगमेंटेशनचे डिझाइन सोडा, ग्रीन फिल्ड जॉब्सही यशस्वी पणे पार पडू लागले. बॉसने एका ऍप्रायझलमध्ये ह्या गोष्टीचा उल्लेखही केला.

नंतर नंतर, मी, सुहास नातू ,सुहास जोगळेकर, सोमवंशी, कल्लू कलावडे, प्रफुल्ल आणि निलेश असा डबा खाल्ल्यानंतरचा टपरीग्रूप स्थापन झाला होता. हया आमच्या ग्रूपमध्ये कंपनीतील सगळ्या डिपार्टमेंट्सधील एक एक जण असल्यामुळे, कुठे काय चालू आहे आणि हवा कुठच्या दिशेने वाहत आहे, ह्याची डिटेल्ड माहिती तिथे मिळायची. त्यामुळे नंतर होणारया रिव्ह्यू मिटींगची स्ट्रॅटेजी ठरवायला, तिथले इनपुट्स मदत करत!! आमच्या ह्या टपरीवरच्या इलाइट ग्रूपची मेंबरशीप, सहसा कुणाला मिळायची नाही. इथेच सुहास जोगळेकरांचे गुंतवणूक आणी शेअर बाजाराचे मौलिक मार्गदर्शन होत असे. जवळच असणारया कॉल सेंटरची शिफ्ट दिड वाजता संपून "ती क्राउड" इंडिका किंवा सुमो स्वार ( की प्रविष्ट) होऊ लागली की आमचा लंच टाइम संपायचा ही मात्र थोडी दु:खदायक बाब असे.

थर्मॅक्समधल्या त्या दिवसांमध्ये डबा ग्रूप आणि टपरी ग्रूप हे दोन असे अविभाज्य घटक होते.

थर्मॅक्स सोडून एमड्ब्ल्यूएच ह्या एम.एन.सी मध्ये जॉइन केल्यावर मात्र, लंच रूम मधले वातावरण अगदी एम.एन.सी सारखे धीरगंभीर असायचे. मग आम्ही(म्हणजे मी आणि इतर काही मित्र) त्याला, भारतीय रंग देण्याचा अयशस्वी प्रयत्न केला. पिझ्झा, बर्गर सारखे जंक फ़ूड तिथे मिळत असल्यामुळे, ३-४ किलो वजन वाढल्यावर , ते अजूनही खात नाही.

तिथूनही सोडून आता ट्रान्सटेक मध्ये गेलो. पण तिथे डबा खायचा प्रसंग अजूनही आला नाही. कारण जॉइन करुन सरळ इथे अमेरिकेतच आलो. भारतात परत गेल्यावर डब्याची मजा परत ह्या नवीन कंपनीत तशीच असेल ना असा विचार मनात येतो.

इथे लंच एकत्र बसून धमाल वगैरे कन्सेप्ट नाही. एखादा फूट लॉंन्ग सब (फूटभर तरी पाहिजेच हो त्यांना!), टयूना/सालमॉन सलाड किंवा गेलाबाजार हॅम असलं की झालं लंच.त्याच्याबरोबर ग्लासात आइसक्युब्ज आणि आइसक्युब्जांमधल्या पोकळयांमध्ये कोक! हापिसातच मागवायचं. क्युबीकलमध्ये एकटयानेच संपवायचं. किंवा चेंज म्हणून रेस्टारंटात जायचं.

डबा असा खाल्ला तर पचायचा नाही आपल्याला बुवा.घर आणि ऑफिस जवळच आहे. त्यामुळे मी लंचला घरी येतो. घरी एकटयाने, लंच करताना मात्र, इतकी वर्षे केलेली डबा खातान्ची धमाल आठवते, आणि हळवं करुन सोडते.